Surinamers in Friesland
Surinamers in Friesland
Boney M gonsde door de cassetterecorder terwijl mijn ooms in open overhemden met afro-kapsels rond en tussen de vele matrassen in dansten. De volgende dag zouden we kledinggeld van de regering Den Uyl krijgen en konden mijn ooms weer de winkels in om zichzelf verder om te toveren in Lionel Richie en andere afro-sterren. Het was elke dag feest in dat kleine Bolsward. Zingend, dansend trokken we door de straten, van winkel naar café, van café naar huis om het feest voort te zetten. Een andere oom die ook naar Nederland wilde komen, prima, mijn vader die ook herenigd wilde worden met zijn gezin, ook welkom. Hoe meer mensen in ons driekamerappartment hoe gezelliger!
Voor het eerst ondervonden we de Nederlandse vrieskou. We leerden de sjaal en de muts kennen. De verwarming ging tijdens de winter omhoog naar 25 graden en we bleven binnen om naar televisieprogramma’s te kijken als Starsky and Hutch, de Wie-Kent-Kwis met Fred Oster en natuurlijk AVRO’s Toppop. De muziek was zoetsappig en dat was ok, liedjes als Save your kisses for me konden toen nog hits worden. We keken naar dezelfde tv-zenders als de Nederlanders. Als we op straat liepen, waren we nieuwsgierig naar die blanken en zij naar ons, maar van racisme was niks te merken. Het leven was gemoedelijker, respectvoller, de polarisatie was nog niet begonnen. De mensen waren nog niet gejaagd. We moesten het doen met één huistelefoon, geen Whatsapp als je op straat aan het fluiten bent op de muziek van Tavares.
We spraken over de toekomst, mijmerden over geld, een eigen huis en een gezin. Onze dromen kwamen uit maar tegen een prijs. Het geld versnipperde onze familie. De bewegingsvrijheid is verdwenen: zorgen om de hypotheek, slechtlopende zaak of afhankelijk van de ww. Mijn ooms dansen niet meer op Boney M in hun open overhemden. Met een warme melancholie denk ik terug aan die tijd. Hoe zal mijn uiteengevallen familie erover denken? Ik heb het ze nooit gevraagd, maar het antwoord krijg ik als ik een stukje over die tijd in dat appartement in Bolsward voorlees op de begrafenis van mijn vader. ‘De leukste tijd,’ zegt een oom van me. ‘Toen waren we allemaal nog bij elkaar,’ roept mijn tante uit. Vanuit Rotterdam heb ik met mijn ouders nog een keer het Friese plaatsje bezocht. Door een zware storm reden we de Afsluitdijk over. De auto schudde aan alle kanten, alsof de natuur ons terug wilde zenden om te vertellen dat het een tijd was die nooit meer zal zijn.
