Treinkaping bij Wijster

Dinsdagochtend 2 december 1975. Stoptrein Groningen-Zwolle. Om 10.07 schrikken passagiers op als de trein midden tussen de weilanden (tussen Wijster en Beilen) tot stilstand komt. Wat een deel van hen dan nog niet weet, is dat niet een rood sein, maar zeven Zuid-Molukse jongeren uit Bovensmilde de oorzaak zijn. Zij kapen de trein.

In hun streven naar een vrije Republiek der Zuid-Molukken, door de Nederlandse overheid al in de jaren vijftig beloofd, was het volgens de zeven jongens tijd voor een echte daad. In grote, in Sinterklaaspapier ingepakte pakketten hadden zij hun wapens ongezien meegenomen in de trein. De eerste treinkaping ter wereld was een feit. De kapers hielden de stoptrein gedurende 12 dagen bezet. Hiermee wilden ze ervoor zorgen dat de Nederlandse overheid eindelijk haar belofte na zou komen en de Republiek der Zuid-Molukken tot een vrij bestaan zou brengen.

Executies

Dat lukt hen echter niet zonder slag of stoot. De eerste paar dagen verliep de gijzeling agressief. De machinist werd kort nadat de trein tot stilstand was gebracht doodgeschoten. Om beurten werden passagiers op de harmonicadeuren gebonden, waarmee de kapers duidelijk wilden maken dat een aanval op de trein voor alle inzittenden rampzalig zou aflopen. Naast de machinist kwamen de volgende dagen ook twee passagiers, Leo Butler en Bert Bierling, om het leven. Rob de Groot wist te ontsnappen toen de gijzelnemers hem wilden executeren, omdat de Nederlandse overheid hun eisen niet snel genoeg inwilligde. Na de dood van Bert Bierling veranderde de sfeer in de trein en gedroegen de kapers zich minder aggressief.

Afloop en bestraffing

Na twaalf dagen gaven de gijzelaars zich over. Ir. Manusama, president in ballingschap van de Republiek der Zuid-Molukken, en de weduwe van Chris Soumokil (van 1950 tot 1966 president van de Republiek der Zuid-Molukken) hadden moeten bemiddelen om de Bovensmildse jongens te bewegen de kaping af te breken. Het gerucht ging dat op de Molukken represailles plaatsvonden naar aanleiding van de kaping. Dat speelde wellicht ook mee in de beslissing van de kapers om zich over te geven. In 1976 werden de zeven gijzelaars allemaal veroordeeld tot veertien jaar gevangenisstraf. Op Eli Hahury na, die in 1978 zelfmoord pleegde, zaten alle jongens hun straf geheel uit.

Nasleep

Hoewel de treinkaping niet direct resulteerde in een vrije Republiek der Zuid-Molukken, waren er wel degelijk gevolgen. Zo verergerde de discriminatie ten aanzien van Molukkers in Nederland. In de kwart eeuw dat er Zuid-Molukkers in Nederland leefden, hadden ze zich goed aan weten te passen. Veel jonge Zuid-Molukkers studeerden en gebruikten het openbaar vervoer. Na de treinkaping voelden veel van hen zich echter niet meer welkom in de treinen. Discriminatie uitte zich vooral in heftige, emotionele discussies tussen Nederlanders en Zuid-Molukkers. De argwanende houding van de Nederlanders bleek niet helemaal onterecht: in 1977 werd wederom een trein gekaapt door Zuid-Molukkers, ditmaal bij De Punt.

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0